Tompouce en AOV

Dit stukje schrijf ik op de dag voor Koningsdag. “De dag waarvan je weet dat die gaat komen…..” Er komen een paar vrije dagen aan voor de meeste mensen. Als het weer nou ook een beetje meezit worden het vrolijke vrije dagen. En toch ben ik chagrijnig. Dat komt door dat gedoe over al die verplichtingen die ze voor ons zzp’ers en zelfstandige kunstenaars aan het bedenken zijn. Vakbonden en regering hebben een hekel aan initiatief, kunst, cultuur en zelfstandigheid. Het blijkt uit alles.

Het idee om ons straks op te zadelen met een verplichte arbeidsongeschiktheidsverzekering slaat nergens op. Het is gewoon een ordinaire belastingverhoging voor zelfstandigen. We moeten straks betalen voor een minimale uitkering terwijl iedere Nederlander daar nu ook al recht op heeft als hij of zij op lager wal raakt. Gelijk speelveld, die kreet komt ook telkens weer naar voren. Gelijk speelveld voor werknemers en zelfstandigen. Als dat echt zou moeten gebeuren dan moeten ook werknemers het risico kunnen lopen om samen met het bedrijf waar ze werken failliet te kunnen gaan. Of misschien zoals Borstlap het in zijn rapport schreef: “Iedereen in loondienst tenzij….”. Idiote gedachte. Waar kan een beeldend kunstenaar in loondienst?

Ik moet het nog zien hoever dit allemaal gaat. Op z’n vroegst gaat het ingevoerd worden in 2027. We hebben nog even en er zal hoogstwaarschijnlijk een andere regering zitten met misschien wel verstandiger mensen. De houdbaarheidsdatum van Rutte is inmiddels wel verstreken. Bovendien de AOV voor zelfstandigen moet worden uitgevoerd door het UWV. Dat is geen grap, ze denken echt dat dat kan……De verplichting geldt niet voor resultaatgenieters en BV’s. Er komt al van alle kanten weerstand van zelfstandigen.  Uit de medische sector, de bouw, accountants, adviesbureau’s, kunstenaars….

Er zijn nog wel een paar hobbeltjes te nemen en er zijn ook al prachtige tegenoplossingen in de vorm van broodfondsen en het aovfondskunstencultuur.nl
De meeste van deze oplossingen dekken de eerste twee jaar en de ervaring leert dat binnen twee jaar de meeste gevallen zijn opgelost.
Ik ben benieuwd of hen dit lukt (hoop en denk van niet) en wat ze nog meer zullen bedenken om ons te treiteren.

Hoewel ik steeds chagrijniger wordt tijdens het schrijven van dit stukje ga ik zometeen op de fiets naar het dorp en haal een fietstas vol tompoucen op. Ze krijgen mij er niet onder!

Henk Hofstra